การลงจากเครื่องบินที่ประสบความสำเร็จครั้งแรกเป็นของ ร.อ. อัลเบิร์ต เบอร์รีแห่งกองทัพสหรัฐอเมริกาในปี 2455 แต่ในสงครามโลกครั้งที่ 1 แม้ว่าผู้ชายที่ต้องการจะหนีจากบอลลูนสังเกตการณ์ที่ล่ามไว้จะใช้ร่มชูชีพบ่อยมาก แต่ก็ถือว่าไม่สามารถทำได้ เครื่องบินและในที่สุดพวกเขาก็แนะนำในขั้นตอนสุดท้ายของสงคราม อย่างไรก็ตาม ในสงครามโลกครั้งที่ 2 มีการใช้ร่มชูชีพอย่างกว้างขวาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งโดยชาวเยอรมัน เพื่อวัตถุประสงค์หลายประการ ซึ่งรวมถึงการยกพลขึ้นบกของกองทหารพิเศษเพื่อการสู้รบ กล่องดำ การจัดหากองทหารที่แยกตัวหรือเข้าไม่ถึง และการแทรกซึมของเจ้าหน้าที่เข้าไปในดินแดนของศัตรู ร่มชูชีพเฉพาะถูกประดิษฐ์ขึ้นในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองสำหรับงานเหล่านี้ ร่มชูชีพที่ผลิตในเยอรมัน เช่น ร่มชูชีพแบบวงแหวนหรือริบบิ้นประกอบด้วยวงแหวนหลายวงที่แผ่ริบบิ้นผ้าที่มีช่องเปิดระหว่างกันซึ่งช่วยให้อากาศไหลเวียนได้ รางนี้มีความเสถียรทางอากาศพลศาสตร์สูงและทำหน้าที่งานหนักได้ดี เช่น การทิ้งสินค้าบรรทุกหนักหรือการเบรกเครื่องบินในระยะลงจอดระยะสั้น ในปี 1990 ต่อยอดจากความรู้ที่ได้รับจากการผลิตร่มชูชีพทรงสี่เหลี่ยม (ดูด้านล่าง) ร่มชูชีพ ram-air ได้รับการขยายให้ใหญ่ขึ้น และแพลตฟอร์มที่มีคอมพิวเตอร์ที่ควบคุมร่มชูชีพและนำแพลตฟอร์มไปยังเป้าหมายที่กำหนด ถูกเพิ่มสำหรับการใช้งานทางทหาร ; ร่มชูชีพเหล่านี้สามารถบรรทุกน้ำหนักบรรทุกได้หลายพันปอนด์ไปยังจุดลงจอดที่แม่นยำ