ตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษ 1960 สหรัฐอเมริกาและอีกหลายประเทศได้ติดตั้งหอสังเกตการณ์ดาวเทียมไร้คนขับไว้ในวงโคจรของโลก ซึ่งบรรทุกกล้องโทรทรรศน์ที่มีพื้นผิวรับแสงเคลือบพิเศษสำหรับการสะท้อนแสงอัลตราไวโอเลตสูง ซึ่งรวมถึงหอดูดาวโคจรรอบดวงอาทิตย์ 8 แห่ง รังสี ซึ่งเปิดตัวตั้งแต่ปี 2505 ถึง 2518 โดยองค์การบริหารการบินและอวกาศแห่งชาติสหรัฐฯ (นาซา) ซึ่งทำให้นักดาราศาสตร์สามารถรับสเปกตรัมรังสีอัลตราไวโอเลตของโคโรนาของดวงอาทิตย์ได้หลายพันรายการ ดาวเทียมสหรัฐอีกชุดหนึ่งซึ่งรู้จักกันในชื่อ Orbiting Astronomical Observatories ซึ่งให้บริการตั้งแต่ปี 1968 ถึง 1981 อนุญาตให้ทำการศึกษาดาวฤกษ์ขนาดกลางและดวงดาวระยะไกลในช่วงสเปกตรัม 1,200 ถึง 4,000 อังสตรอม