ตำนานแห่งสายลมเปิดเผยมากมายเกี่ยวกับความเชื่อ วิถีชีวิต โครงสร้างทางสังคม และประเพณีของผู้คนที่บอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ สำหรับบางคน ตำนานวินดิโกเป็นเครื่องเตือนใจถึงความสำคัญของชุมชน และที่สำคัญกว่านั้นคือ สิ่งที่สามารถเกิดขึ้นได้เมื่อบุคคลถูกทิ้งให้อยู่นอกชุมชน สูตรหนึ่งสำหรับการสร้างลม - ความหิวโหยความหนาวเย็นและความโดดเดี่ยว - มีอยู่จริงและคุกคามชีวิตของ ผู้คน ในชาติแรก จำนวนมาก ที่อาศัยอยู่ในป่าเหนือทางตอน เหนือ. อันที่จริง เรื่องราวของลมหนาวส่วนใหญ่เริ่มต้นจากบุคคลหรือกลุ่มเล็กๆ ที่ติดอยู่ในถิ่นทุรกันดารโดยไม่มีอาหารเป็นเวลานาน อยู่คนเดียวและอยู่ในความหนาวเย็น กล่าวกันว่า Windigos ฆ่านักเดินทางที่โดดเดี่ยวหรือเป็นสมาชิกของกลุ่ม จากนั้นใช้บุคลิกของพวกเขาชั่วคราวก่อนที่จะฆ่ามนุษย์คนอื่นๆ เวนดิโก  ที่พบเจอในที่สุด ในทำนองเดียวกัน ความโลภในตำนานของ Windigo แสดงถึงทัศนคติเกี่ยวกับการแบ่งปันในวัฒนธรรมพื้นเมืองมากมาย ในถิ่นทุรกันดาร การอยู่รอดของมนุษย์มักจะขึ้นอยู่กับความร่วมมือของชุมชนและการแบ่งปันอาหารและทรัพย์สิน บุคคลใดก็ตามที่ปฏิเสธที่จะแบ่งปันทรัพยากรในท้องถิ่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่ขาดแคลนอย่างมาก จะถือว่าเป็น สัตว์ประหลาด ตามประวัติศาสตร์ Shawn Smallman Windigo ยังคงถูกมองว่าเป็นสัญลักษณ์ของความโลภในสังคมสมัยใหม่ดังที่แสดงออกในระบบทุนนิยมและการบริโภคแบบองค์กร สิ่งมีชีวิตนี้ยังถูกใช้เป็นอุปมาอุปไมยถึงความอยุติธรรมที่ชนพื้นเมืองเผชิญในแคนาดา รวมถึงโรงเรียนในที่พักอาศัยการจำกัดสิทธิในกฎหมายอินเดียยุคซิกตี้สกู๊ป และนโยบายที่คล้ายคลึงกัน ตัวอย่างเช่น ภาพยนตร์ของ Armand Ruffo เรื่องA Windigo Tale (2010) ใช้สัตว์ประหลาดเพื่อบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการบาดเจ็บระหว่างรุ่นของโรงเรียนที่อยู่อาศัย สำหรับคน พื้นเมืองบางคน Windigo เป็นตัวแทนของพลังแห่งการล่าอาณานิคม ( ดูจักรวรรดินิยม ด้วย )